میانمار با مساحتی در حدود ۶۷۶ هزار کیلومتر مربع و جمعیتی بیش از ۵۳ میلیون نفر در جنوب شرقی آسیا واقع شده است. پایتخت این کشور شهر نایپیداو است. کشاورزی همراه با جنگلداری از عمده فعالیت های امرار معاش مردم این کشور است.
تاکنون حدود ۷۰۰۰ گونه ی گیاهی در میانمار شناسایی شده و تعداد ۱۰۷۱ گونه آن به عنوان گیاهان بومی ثبت شده اند. تقاضا برای گیاهان دارویی و مواد اولیه گیاهی در میانمار به طور چشمگیری افزایش پیدا کرده است. با این حال، در این کشور کشت گیاهان دارویی به صورت محدود انجام می گیرد و اکثر مردم این گیاهان را از جنگل ها جمع آوری می کنند.
مردم روستایی میانمار از دوران باستان از داروهای سنتی استفاده می کردند. سیستم داروهای سنتی میانمار بر فلسفه بودایی و نظریه های آیورودا استوار است. طب سنتی و استفاده از گیاهان دارویی تنها سیستم مراقبت بهداشتی و درمانی از تمام طبقات جامعه تا به امروز بعد از ظهور داروها و درمانی های جدید در این کشور بوده است.
دولت میانمار مصمم است که آنچه از دانش طب سنتی به آن ارث رسیده و در گذشته به آن توجهی نشده است را حفظ کند. همچنین برنامه های مختلف در ایجاد باغ های گیاهی برای حفاظت و کشت گیاهان دارویی اجرا شده است و نیز تحقیقاتی جهت ابداع داروهای جدید از این گیاهان انجام شده است.
گیاهان دارویی و داروهای گیاهی تا حد زیادی از کشورهای همسایه از جمله بنگلادش، چین، هند و تایلند وارد این کشور می شود. این کشور صادراتی نیز به کشورهایی نظیر چین و تایلند دارد اما به دلیل غیرقانونی بودن آن ثبت نشده است.
طب سنتی در میانمار برای مدت زمان طولانی بدون استاندارد و اقدامات کنترل کیفیت مورد استفاده قرار گرفته است. همچنین عدم وجود فناوری های مناسب مانند جمع آوری، برداشت، خشک کردن، بسته بندی، ذخیره سازی، نبود استاندارهای کنترل کیفیت و ایمنی، نبود کارکنان ماهر و نبود تجهیزات لازم از جمله محدودیت های مهم این کشور برای توسعه این صنعت می باشد.

معرفی کشور
میانمار (نام پیشین: برمه) با مساحتی در حدود ۶۷۶ هزار کیلومتر مربع و جمعیتی بیش از ۵۳ میلیون نفر در جنوب شرقی آسیا واقع شده است. میانمار از شمال غربی با بنگلادش و هند، از شمال شرقی با چین، از شرق و جنوب شرقی با لائوس و تایلند و از جنوب و جنوب غربی با دریای آندامان و خلیج بنگال همسایه است. پایتخت این کشور شهر نایپیداو است. کشاورزی همراه با جنگلداری از عمده فعالیت های امرار معاش مردم این کشور است. این کشور از لحاظ منابع جنگلی و طبیعی بسیار غنی است. این جنگل ها، گیاهان دارویی و معطر را برای بهره برداری و امرار معاش مردم فراهم می کنند. سوزاندن زمین ها، تخریب جنگل ها برای کشاورزی و‌ قطع غیرقانونی درختان‌ منجر به کاهش قابل توجه در منابع جنگلی شده است. دولت احیای جنگل و حفاظت از منابع طبیعی را به عنوان یکی از اولویت های مربوط به جوامع روستایی در برنامه های توسعه جنگل ها تدوین کرده است.

منابع گیاهی دارویی و معطر
تاکنون حدود ۷۰۰۰ گونه ی گیاهی در میانمار شناسایی شده و تعداد ۱۰۷۱ گونه آن به عنوان گیاهان بومی ثبت شده اند. تقاضا برای گیاهان دارویی و مواد اولیه گیاهی در میانمار به طور چشمگیری افزایش پیدا کرده است. با این حال، در این کشور کشت گیاهان دارویی به صورت محدود انجام می گیرد و اکثر مردم این گیاهان را از جنگل ها جمع آوری می کنند.

سیستم‌های طب سنتی
مردم روستایی میانمار از دوران باستان از داروهای سنتی استفاده می کردند. سیستم داروهای سنتی میانمار بر فلسفه بودایی و نظریه های آیورودا استوار است. طب سنتی و استفاده از گیاهان دارویی تنها سیستم مراقبت بهداشتی و درمانی از تمام طبقات جامعه تا به امروز بعد از ظهور داروها و درمانی های جدید در این کشور بوده است. طب مدرن پیش از طب سنتی از ابتدای دوره استعماری سال ۱۸۸۵ میلادی در میانمار رواج پیدا کرده است. طب سنتی در طول جنگ جهانی دوم بیشتر مورد توجه قرار گرفت و از آن به بعد و تا این زمان مردم به طب سنتی بیشتر از طب مدرن تکیه کرده اند. در حال حاضر طب سنتی و بکارگیری از گیاهان دارویی نقش بسیار مهمی در مراقبت های بهداشتی مردم بخصوص در مناطق دور افتاده و روستایی دارد. همچنین استفاده از داروهای گیاهی در میان جمعیت شهری نیز محبوبیت زیادی را بدست آورده است. دولت میانمار اولویت زیادی را به توسعه طب سنتی برای خدمات مراقبت های بهداشتی عمومی داده است. این حمایت ها شامل توسعه داروهای سنتی، حفاظت از گیاهان دارویی،‌ تربیت پزشکان طب سنتی، تشویق فعالیت های تحقیقی و توسعه ای در زمینه گیاهان دارویی و سنتی است. وزارت بهداشت این کشور یک موسسه پزشکی دارویی را در سال ۱۹۷۶ میلادی تاسیس کرد و بخش طب سنتی را در سال ۱۹۸۹ ارتقاء داد و حفظ و آموزش طب سنتی را در دستور کار خود قرار داد.
موسسه طب سنتی در سال ۲۰۰۱ میلادی در دانشگاه طب سنتی واقع در ماندالای میانمار به روز رسانی شد. این تصمیم با هدف تربیت پزشکان واجد شرایط تاسیس شد تا استفاده از داروهای سنتی و مدرن در مبارزه با مشکلات بهداشتی و بیماری هایی مانند دیابت، فشار خون بالا، مالاریا و سل انجام گیرد.

فعالیت‌های تحقیق و توسعه
دولت میانمار مصمم است که آنچه از دانش طب سنتی به آن ارث رسیده و در گذشته به آن توجهی نشده است را حفظ کند. همچنین برنامه های مختلف در ایجاد باغ های گیاهی برای حفاظت و کشت گیاهان دارویی اجرا شده است و نیز تحقیقاتی جهت ابداع داروهای جدید از این گیاهان انجام شده است. این کشور تصمیم گرفته است که استانداردها را در طب سنتی خود ارتقاء دهد. به منظور تولید مواد خام برای کارخانه های داروسازی گیاهی، گیاهان دارویی نادر و موثر در حدود ۸۱ هکتار در نه مزرعه کشت شده اند. دانشگاه یانگون تمرکز تحقیقات خود را به طور عمده در گیاهان دارویی با خواص ضد تومور،‌ ضد تب و ضد دیابت گذاشته است. همچنین برخی از پژوهش های این دانشگاه بر مبنای فعالیت های ضد باکتری و ضد سل انجام شده است.

تجارت و بازاریابی
گیاهان دارویی و داروهای گیاهی تا حد زیادی از کشورهای همسایه از جمله بنگلادش، چین، هند و تایلند وارد این کشور می شود. این کشور صادراتی نیز به کشورهایی نظیر چین و تایلند دارد اما به دلیل غیرقانونی بودن آن ثبت نشده است.

مشکلات و محدودیت‌ها
طب سنتی در میانمار برای مدت زمان طولانی بدون استاندارد و اقدامات کنترل کیفیت مورد استفاده قرار گرفته است. همچنین عدم وجود فناوری های مناسب مانند جمع آوری، برداشت، خشک کردن، بسته بندی، ذخیره سازی، نبود استاندارهای کنترل کیفیت و ایمنی، نبود کارکنان ماهر و نبود تجهیزات لازم از جمله محدودیت های مهم این کشور برای توسعه این صنعت می باشد.