ویتنام کشوری در جنوب شرقی آسیا با مساحتی حدود ۳۱۲ هزار کیلومتر مربع می باشد. ویتنام با جمعیتی در حدود ۹۷ میلیون نفر، پانزدهمین کشور پرجمعیت جهان به ‌شمار می‌رود.
از لحاظ تنوع زیستی، ۱۲۰۰۰ گونه گیاهی در ویتنام وجود دارد که ۴۰ درصد آن ها بومی این کشور هستند. ویتنام بیش از ۲۰۰۰ گونه گیاه دارویی دارد که به طور رایج در داروهای گیاهی به کار می روند. ۱۵۰ تا ۱۸۰ محصول دارویی حاصل از گیاهان دارویی وجود دارد که در بیمارستان های طب سنتی با پزشکان محلی مورد استفاده قرار می گیرد. در سال ۱۹۶۱، موسسه مواد دارویی (IMM) تأسیس شد که مرکز اصلی تحقیق و توسعه گیاهان دارویی و معطر می باشد. IMM چند گونه غیر بومی گیاهان دارویی و معطر را به کشور آورده است و حدود ۷۰ درصد آن ها سازگار شده اند و تحت شرایط اقلیمی ویتنام رشد می کنند.
راهنمای دارویی ویتنام در سال ۲۰۰۲ منتشر شد و حاوی ۶۷۸ مونوگراف می باشد. گروه داروشناسی دانشگاه هانوی در حال تحقیق بر روی درخت دارچین است و این درخت را برای توسعه و گسترش درختکاری در جنگل های این کشور پیشنهاد کرده است. ویتنام یک سیستم طب سنتی منحصر بفرد دارد که نقش مهمی در مراقبت بهداشتی ملی دارد بویژه برای جوامع فقیری که در نواحی دور دست زندگی می کنند. طب سنتی ویتنام سابقه طولانی دارد که تنوع فرهنگی کشور را نشان می دهد. ۵۴ اقلیت نژادی در نواحی کوهستانی این کشور زندگی می کنند که از دانش طب سنتی استفاده می کنند.
حدود ۴۰۰۰ نوع داروی متفاوت شامل داروهای شیمیایی و گیاهی در این کشور تولید می شود. در شمال ویتنام، برآورد شده است که ۸۰ تا ۹۰ درصد گیاهان دارویی تولید شده به صورت تازه یا عصاره و اسانس صادر می شوند و تنها ۱۰ تا ۲۰ درصد در داخل کشور مصرف می شود. از مجموع تولید گیاهان سنتی، ۳۰ تا ۴۰ درصد داروهای تقویتی می باشد که بخش عمده داروهای صادراتی را شامل می شوند. چند گونه از جمله رازیانه، هل، دارچین به کشور چین و سایر کشورهای دیگر صادر می شوند. بیش از ۸۰ درصد محصول هل از جنگل های این کشور جمع آوری می شود. این گیاه بیشتر به چین و ژاپن صادر می شود.

معرفی کشور
ویتنام کشوری در جنوب شرقی آسیا با مساحتی حدود ۳۱۲ هزار کیلومتر مربع می باشد. ویتنام با جمعیتی در حدود ۹۷ میلیون نفر، پانزدهمین کشور پرجمعیت جهان به ‌شمار می‌رود. در جنگل های ویتنام منابع مهم گیاهان دارویی و معطر رشد می کنند که سالیان طولانی در تهیه انواع داروهای سنتی از این گیاهان استفاده شده است.

منابع گیاهی دارویی و معطر
از لحاظ تنوع زیستی، ۱۲۰۰۰ گونه گیاهی در ویتنام وجود دارد که ۴۰ درصد آن ها بومی این کشور هستند. ویتنام بیش از ۲۰۰۰ گونه گیاه دارویی دارد که به طور رایج در داروهای گیاهی به کار می روند. ۱۵۰ تا ۱۸۰ محصول دارویی حاصل از گیاهان دارویی وجود دارد که در بیمارستان های طب سنتی با پزشکان محلی مورد استفاده قرار می گیرد.
از سال ۱۹۸۱ دولت ویتنام فعالیت هایی در زمینه علم و تکنولوژی را آغاز کرده است که هدف آن ها تولید مواد مؤثره گیاهان دارویی برای طب سنتی و صنعت داروسازی بوده است. تحقیقات بیشتر در زمینه کاشت، اهلی سازی و اصلاح، حفاظت و نگهداری گیاهان دارویی و معطر، استفاده از تکنولوژی های جدید برای استخراج مواد مؤثره جهت طب سنتی و درمان های جدید انجام شده است. در سال ۱۹۶۱، موسسه مواد دارویی (IMM) تأسیس شد که مرکز اصلی تحقیق و توسعه گیاهان دارویی و معطر می باشد. IMM چند گونه غیر بومی گیاهان دارویی و معطر را به کشور آورده است و حدود ۷۰ درصد آن ها سازگار شده اند و تحت شرایط اقلیمی ویتنام رشد می کنند.
از سال ۱۹۹۳، طرح تحقیقات جنگلی ویتنام آغاز به کار کرد که هدف آن آموزش تکنیک های کاشت و تولید گیاهان دارویی و ایجاد یک منبع درآمد دیگر برای کشاورزان بوده است. در پروژه هایی بنام حفاظت از گیاهان دارویی در پارک باوی، هدف اصلی آن ایجاد سریع ترین تکنیک ها برای رشد گیاهان و کمک به مردم برای کاشت گیاهان دارویی در باغ های خانگی آن ها بوده است. دولت در سال ۱۹۹۸ طرح جنگل کاری و توسعه جنگل های پنج میلیون هکتاری را ارائه کرد که برای کاشت ۲۰۰۰۰ هکتار گیاه رازیانه، ۶۵۰۰۰ هکتار درخت دارچین و ۱۵۵۰۰۰ هکتار درخت روغن جلا (tung tree) برنامه ریزی شده است.
در کتاب گیاهان دارویی در ویتنام، ۲۰۰ گونه گیاه دارویی رایج مورد استفاده در طب سنتی ویتنام توضیح داده شده است. در این کتاب توصیف گیاه، مصارف درمانی، ترکیبات شیمیایی و … به همراه عکس های آن آمده است.
راهنمای دارویی ویتنام در سال ۲۰۰۲ منتشر شد و حاوی ۶۷۸ مونوگراف می باشد. گروه داروشناسی دانشگاه هانوی در حال تحقیق بر روی درخت دارچین است و این درخت را برای توسعه و گسترش درختکاری در جنگل های این کشور پیشنهاد کرده است.
هزاران سال است که مردم ویتنام گیاهان دارویی را از باغ ها و جنگل ها جمع آوری می کنند و با آن ها بیماری های مختلف را درمان می کنند. داروهای سنتی در ویتنام را می توان به دو دسته تقسیم کرد: داروی سنتی و داروهای شرقی. داروی سنتی ویتنامی برگرفته از داروهای سنتی چینی، ژاپنی و کره ای و در میان مردمی که در مناطق دور دست زندگی می کنند طرفداران زیادی دارد. در شهرها ترکیبی از داروهای سنتی و شرقی بکار می رود. هر دوی این سیستم های دارویی بخش اصلی سیستم بهداشتی کشور را شکل می دهند. راهنمای دارویی ویتنام الزام قانونی دارند. در حال حاضر ۱۵۷۳ داروی گیاهی ثبت شده است. ۲۶۷ دارویی گیاهی در فهرست داروهای اصلی کشور ویتنام هستند. سیستم نظارت پس از فروش تآثیرات معکوس داروهای گیاهی را کنترل می کند.

سیستم‌های طب سنتی
ویتنام یک سیستم طب سنتی منحصر بفرد دارد که نقش مهمی در مراقبت بهداشتی ملی دارد بویژه برای جوامع فقیری که در نواحی دور دست زندگی می کنند. طب سنتی ویتنام سابقه طولانی دارد که تنوع فرهنگی کشور را نشان می دهد. ۵۴ اقلیت نژادی در نواحی کوهستانی این کشور زندگی می کنند که از دانش طب سنتی استفاده می کنند.

اقدامات دولت در توسعه طب سنتی
دولت ویتنام از توسعه طب سنتی و کمک های بخش دولتی در زمینه طب سنتی حمایت می کند. دولت این کشور دریافته است که باید بین طب سنتی و طب مدرن یک نوع همکاری ایجاد شود تا یک نظام پزشکی مناسب ساخته و در تلاش است شبکه ای از طب سنتی هم ارز با نظام پزشکی مدرن در نواحی شهری و روستایی با اهداف پیشگیری و درمان بیماری، تولید دارو، آموزش و تحقیقاتی علمی، ترویج سیستم های پزشکی مدرن و سنتی و اجرای تدابیر خود در زمینه طب سنتی ایجاد کند.
دولت موسسه طب سنتی ویتنام را در سال ۱۹۵۷، موسسه طب سنتی هوچی مین را در سال ۱۹۷۶ و موسسه طب سوزنی را در ۱۹۸۲ تأسیس کرده است. در سال ۱۹۷۸ یک موسسه طب سنتی تأسیس شد تا کارهای درمانی، تحقیقی ، آموزشی و تولید محصولات گیاهی را انجام دهد. در سال ۱۹۹۶، بیمارستان طب سنتی وزارت امور داخلی رسما افتتاح شد. علاوه براین، ۲۸۶ بخش طب سنتی در بیمارستان های عمومی، ۴۵ بیمارستان استانی و ۴ موسسه طب سنتی در ویتنام وجود دارند. موسسه طب سوزنی هر سال حدود ۱۱۰۰۰ بیمار را می پذیرد. در تمام استان ها و شهرهای سراسر کشور در سال ۲۰۱۰ بیمارستان های طب سنتی تأسیس شد.
دولت، کارمندان بهداشت را برای طب سنتی آموزش می دهد و مردم را تشویق می کند گونه ای جدید از گیاهان دارویی را کشف کنند. تعداد زیادی از درمان های سنتی شامل داروهای گیاهی و حیوانی، ماساژ، طب سوزنی و بادکشی رسماً توسط دولت مورد تأیید قرار گرفته اند. طبق بند ۳۹ قانون اساسی ویتنام، این کشور باید تلاش کند اقدامات طب سنتی و آلوپاتیک و مراقبت پزشکی خصوصی و سنتی و رسمی را تلفیق کند. در جمهوری سوسیالیستی ویتنام سیاست ملی، توسعه طب سنتی است. در سال ۱۹۸۹ قوانین و مقررات صادر شد و یک طرح ملی در سال ۱۹۸۶ منتشر شد.

تجارت و بازاریابی
حدود ۴۰۰۰ نوع داروی متفاوت شامل داروهای شیمیایی و گیاهی در این کشور تولید می شود. در شمال ویتنام، برآورد شده است که ۸۰ تا ۹۰ درصد گیاهان دارویی تولید شده به صورت تازه یا عصاره و اسانس صادر می شوند و تنها ۱۰ تا ۲۰ درصد در داخل کشور مصرف می شود. از مجموع تولید گیاهان سنتی، ۳۰ تا ۴۰ درصد داروهای تقویتی می باشد که بخش عمده داروهای صادراتی را شامل می شوند. چند گونه از جمله رازیانه، هل، دارچین به کشور چین و سایر کشورهای دیگر صادر می شوند. بیش از ۸۰ درصد محصول هل از جنگل های این کشور جمع آوری می شود. این گیاه بیشتر به چین و ژاپن صادر می شود.

مشکلات و محدودیت‌ها
بسیاری از گونه های گیاهی دارویی و معطر با ارزش در منابع طبیعی این کشور به خطر افتاده اند وعلت عمده آن روش های برداشت محصول می باشد که به صورت ناپایدار و غیر اصولی انجام می گیرد. مشکلات عمده بهره برداری تجاری از بخش گیاهان دارویی و معطر ویتنام، عدم آموزش عملی برای کاشت، بهبود روش های برداشت، تجهیزات و امکانات ذخیره سازی، روش های فرآوری و بازارهای داخلی مناسب برای تولید کنندگان و محصولات آن ها می باشد. دانش سنتی به دلیل عدم اشتیاق برای انتقال آن به نسل های آینده و جوان به میزان هشدار دهنده ای در حال کاهش است. از طرف دیگر نتایج تحقیقات نشان می دهد که بین موسسات تحقیقاتی و دارندگان دانش سنتی (که عمده آن ها مردم فقیری هستند که در نواحی دور دست و در روستاها زندگی می کنند) به اشتراک گذاشته نمی شود. در آخر اینکه تجارت محصولات دارویی زیاد شده است اما به دلیل سیاست ها و مدیریت ضعیف دولت بخش قابل توجهی از آن ثبت نمی شود که این امر منجر به تجارت غیرقانونی و بهره برداری های بیش از اندازه از منابع طبیعی این کشور شده است.